تکه ابری کوچک می تواند خورشید را پنهان کند و شکوه جلالش را بازستاند. وقطره اشکی می تواند سیمایی را زشت کند. وقلوه سنگی میتواند آرایش آبی را بر هم بزند.جلگهای کوچک می تواند باغی را خراب کند وگلهای باغ را با علفهای هرز نابود کند.تردیدی کوچک میتواند سویه ظن بار آورد پس مبادا در عشق من تردید کنی زیرا عشق من پاک است وزلال است چون آب چون خورشید ،چون سیمای تو چون برگ گل،کاش قطره اشکی بودم که از چشمان تو زاده می شدم روی گونه هایت زندگی می کردم و بالاخره روی لبانت جان می دادم.

تو را دیدم ، نگاهم با نگاهت تلاقی کرد ،تو را دیدم نیم تنه ی قهوهای رنگت را و چشمانی که کمی از آن روشنتر بود ،تو را دیدم و هماندم احساس کردم که دوستت دارم .همچون شمعی روشناییش را ،همچون معشوقی عاشقی را،تو را دوست دارم که آسمانش را و بالاخره همچون مردی تنها دختر درویش را و از آن پس بود که به خاطرتو نفس می کشیدم و حتی به خاطر تو زندگی می کردم زیرا نگاهت سراپای وجودم را به آتش کشید .آری من غنچهی سرسبزی بودم و به خاطر تو شکفتم ولی تو هرگز مرا نچیدی ،پروانهای بودم بخاطر تو در آسمان گشتم ولی تو هرگز مرا نگرفتی.........

وقتی شباهنگام که در بسترهستم و به ستارگان نگاه میکنم و خیره می شوم. گمان می کنم که در میان ستارگان عشق جای داری.

دوست دارم قطره اشکی باشم که از چشمان مروارید گونه ی تو سرازیر شده و گونه هایت را نوازش کنم و وقت عبور از لبانت بوسه ی گل محبت را بفشارم .

لحظه ی زندگی من بدون تو ماننده شمع افروخته ای هستم که در میان وزش باد قرار گرفتم و هرلحظه وزش باد به نیستی می گراید ، یا مانند قطره اشک عاشقی هستم که بر روی شوره زار چکیده ام و نور و حرارت خورشید که آنرا به نیستی می گراید .

بیا که بدون تو دریای قلبم ساحل ندارد ، زندگی فقط با تو بودن را دوست دارم...

تنها به این می اندیشم که تورا چه نامم که شایسته ی مقام والایت باشد ....

تورا دوست می نامم که آمیزه ای باشد از محبت ،الفت،درایت و رأفت ،تورا به چه تشبیه کنم ؟به روشنی روز،به آرامی شب،به زلالی آب،به لبخند گل یا آواز دلنشین پرندگان،به هیچ کدام! زیرا تو از هر آوازه ای و پدیده ای بهتر و برتری .

ای خورشید پرفروغ زندگی،تو به من هستی بخشیدی و وجود تاریکم را با نور تابان خویش روشن ساختی،از نیست به هستم کشاندی و نغمه ی زیستن رادر گوشم زمزمه کردی .

ای آموزگار بزرگ که به من رسم دوست داشتن و مهربانی را وگذشت را آموختی،بگذار در دریای وجودت غرق شوم تا به ساحل معرفت برسم ،بگذار در این راه جسم خاکی خود را فدای تو کنم چون با تمام وجود دوستت دارم عزیزم..........

روزی که به دنیا آمدم به من آموختن که دوست بداروحال که دوست می دارم به من می گویند که فراموشش کنم ......

روزی که الفبای عشق را همچون باران بهاری بر قلب من باریدی دیگر با تمام وجود دیوانه وار تو را دوست می دارم وحال می گویند که فراموشت کنم ....

حال که وجودم را با تو آمیخته ام و فکر وذهنم را به تو بخشیده ام ،می گویند تو را فراموش کنم ......

حال که غروب غم هایت را و طلوع شادی هایت را به ارمغان آورده ام می گویند که فراموشت کنم ......

ولی من می گویم که تورا با تمام وجود ،با تمام هستی دوستت دارم و فراموشت نخواهم کرد .......